- English
- Español
- Português
- русский
- Français
- 日本語
- Deutsch
- tiếng Việt
- Italiano
- Nederlands
- ภาษาไทย
- Polski
- 한국어
- Svenska
- magyar
- Malay
- বাংলা ভাষার
- Dansk
- Suomi
- हिन्दी
- Pilipino
- Türkçe
- Gaeilge
- العربية
- Indonesia
- Norsk
- تمل
- český
- ελληνικά
- український
- Javanese
- فارسی
- தமிழ்
- తెలుగు
- नेपाली
- Burmese
- български
- ລາວ
- Latine
- Қазақша
- Euskal
- Azərbaycan
- Slovenský jazyk
- Македонски
- Lietuvos
- Eesti Keel
- Română
- Slovenski
- मराठी
- Srpski језик
Tofacytynib bardziej skuteczny, samodzielnie i w kombinacjach, niż niebiologiczne DMARDS
2022-02-25
Tofacitinib (sprzedawany pod marką Xeljanz) jest doustnym inhibitorem kinazy Janus obecnie zatwierdzonym do leczenia RZS. Został opracowany w ramach wyjątkowego partnerstwa publiczno-prywatnego między Narodowymi Instytutami Zdrowia a firmą Pfizer. Lek, choć budzi pewne poważne obawy dotyczące bezpieczeństwa i zawiera ostrzeżenie o możliwym urazie i śmierci z powodu infekcji i innych zdarzeń niepożądanych, może mieć potencjał nie tylko w leczeniu RZS, ale także w przypadku niektórych schorzeń dermatologicznych.
Pacjenci z RZS często otrzymują jednoczesne leczenie glikokortykosteroidami (GC) w celu kontrolowania objawów zapalnych. Celem przeglądu było ustalenie, czy obecność lub brak doustnych GC ma wpływ na skuteczność tofacytynibu w monoterapii lub w połączeniu z niebiologicznymi LMPCh.
Dane dotyczące skuteczności tofacytynibu zostały przeanalizowane z sześciu badań III fazy. Zebrano dane z czterech badań, w których pacjenci z niewystarczającą odpowiedzią (IR) na MTX, biologiczne/niebiologiczne DMARD lub inhibitory TNF (TNFi) otrzymywali tofacytynib w skojarzeniu z MTX lub innymi niebiologicznymi DMARD.
Dane z dwóch badań monoterapii P3 tofacytynibem, ORAL Solo (u pacjentów z DMARD-IR) i ORAL Start (u pacjentów nieleczonych wcześniej MTX), analizowano oddzielnie. W programie klinicznym P3 tofacitinib pacjenci otrzymujący GC (~10 mg/dobę prednizonu lub odpowiednika) przed włączeniem do badania musieli pozostać w stałej dawce przez całe badanie.
Łącznie do analizy włączono 3200 pacjentów leczonych tofacytynibem. Wyniki pokazują, że 279 (57%) i 354 (46%) pacjentów leczonych tofacytynibem w badaniach P3 w monoterapii ORAL Solo i ORAL Start stosowało odpowiednio jednocześnie GC, podobnie jak 1129 (58%) pacjentów leczonych tofacytynibem w Badania kombinacji P3. W każdym badaniu wyjściowa demografia i charakterystyka choroby były podobne, niezależnie od jednoczesnego stosowania GC.
Pacjenci leczeni tofacytynibem wykazywali znacznie większą odpowiedź na leczenie w porównaniu z grupami porównawczymi dla prawie wszystkich punktów końcowych skuteczności. Podobne odpowiedzi obserwowano w przypadku tofacytynibu niezależnie od jednoczesnego stosowania GC.
Pacjenci z RZS często otrzymują jednoczesne leczenie glikokortykosteroidami (GC) w celu kontrolowania objawów zapalnych. Celem przeglądu było ustalenie, czy obecność lub brak doustnych GC ma wpływ na skuteczność tofacytynibu w monoterapii lub w połączeniu z niebiologicznymi LMPCh.
Dane dotyczące skuteczności tofacytynibu zostały przeanalizowane z sześciu badań III fazy. Zebrano dane z czterech badań, w których pacjenci z niewystarczającą odpowiedzią (IR) na MTX, biologiczne/niebiologiczne DMARD lub inhibitory TNF (TNFi) otrzymywali tofacytynib w skojarzeniu z MTX lub innymi niebiologicznymi DMARD.
Dane z dwóch badań monoterapii P3 tofacytynibem, ORAL Solo (u pacjentów z DMARD-IR) i ORAL Start (u pacjentów nieleczonych wcześniej MTX), analizowano oddzielnie. W programie klinicznym P3 tofacitinib pacjenci otrzymujący GC (~10 mg/dobę prednizonu lub odpowiednika) przed włączeniem do badania musieli pozostać w stałej dawce przez całe badanie.
Łącznie do analizy włączono 3200 pacjentów leczonych tofacytynibem. Wyniki pokazują, że 279 (57%) i 354 (46%) pacjentów leczonych tofacytynibem w badaniach P3 w monoterapii ORAL Solo i ORAL Start stosowało odpowiednio jednocześnie GC, podobnie jak 1129 (58%) pacjentów leczonych tofacytynibem w Badania kombinacji P3. W każdym badaniu wyjściowa demografia i charakterystyka choroby były podobne, niezależnie od jednoczesnego stosowania GC.
Pacjenci leczeni tofacytynibem wykazywali znacznie większą odpowiedź na leczenie w porównaniu z grupami porównawczymi dla prawie wszystkich punktów końcowych skuteczności. Podobne odpowiedzi obserwowano w przypadku tofacytynibu niezależnie od jednoczesnego stosowania GC.
Naukowcy chcieliby zobaczyć randomizowane badanie kliniczne z udziałem pacjentów z RZS, którzy wcześniej nie stosowali GC, aby określić wpływ dodania GC na skuteczność tofacytynibu.
Poprzedni:W jakim celu stosuje się Misoprostol?
